De Kall mähnt: Schneid’a ä Wienalä noi!

S’iss Härbschd do draußä, dess habbda schunn mitkriggt nadierlisch. S’schitt wass de Himml hergibt oddas bloost wie dabbisch – Laubbleesa vunn de Schtadt (morgäns um siwwänä!) oigschlossä. Dess iss jo awwa a ä Zeit, in derä ma sischs schää gemietlisch machä kønn – unn gut iss. Da ischs middäm Tee nädd so habb (Wønna misch froogt, iss dess wass fä Magäkrøngä), gibbds bei uns gännämol ä Supp, also ä diggi Supp, mehr so än Øitopp kwasi. S’iss die beschd Zeit fä Kardofflsupp midd Dømpfnudlä, Ärbsäsupp midd Bauch, Linsäsupp mit Schpettzlä odda ä schääni, heeßi unn schaafi Gulaschsupp. Gut, isch mähn, a um dänn Kirbiss kummschjo heidzudaag nimmi rumm, vor alläm wønn a mol jungä Leit vakössdischä willschd. Isch mach also ä neimodärni Kirbisssupp, schää midd Gelwariewä, Knoblauch, Ingwa, äm Haufä Körri unn Wønzäkraut – dess heit nimmi so heeßä därff, awwa neideitsch als Koriønda gønz groß rauskummt. Dess iss legga, wärmt schää dursch unn iss a gut gegä die Bibbs. Isch habb de Kinna also ä Tubba-Schissl vunn moinä Kirbisssupp middgewwä. Øwänds hodds øgerufä. Gelacht heddänsä s’gonzä Essä løng. „Hodds eisch nädd gschmeggt odda wass?“ Die Supp wer subba gewesä, sie deedä a räschd schää døngä, awwa wie in moina asiattischä Supp die kläägschniddänä Wienalin hochschwummä werä, heddäse furschtbar lachä missä. Dess wer hald tybbisch Kall, Ingwa, Koriønda – unn Wärschdelscha.

Isch habb selwa lachä missä, weil isch ganimmi gewisst habb, dass isch die noigschnibblt habb. „Dess iss geneedisch“, saag isch, „die Großmudda hodd ihrm Buu wo-iwwarallnoi Wienalin gschniddä („Dammidd wass wärsch!“), nädd bloos in jedi diggi Supp, søndärn sogaa ins Riehrei odda de Kaadofflbrei – egal, wassäs däzu gewwä hodd. „Dess wa so än aldä Härbschdräflex, so ä nostalgischi Gäwøhnheit“, saag isch. Dess stärkt – unn zu Lachä hodds, wieda seht, a wass gewwä. Alla märkd eisch, ihr Leit, wønns mol nädd so laaft in triwä Zeidä: „Schneid’a ä Wienalä noi!