De Kall mähnt: Trønfunzlä unn Träneveggl

Isch habb ä Kussinä, die beneid isch! Nädd wegä Geld odda so Zeig, sunnern um ihr Nervä. Die Fraa hodd die Ruh weg. Die macht ihr Sach, guckt wass geht – unn wass nädd geht, geht hald nädd. „Wass soll isch misch uffregä, wønn isch eh nix ännerä kønn?“, mähnt se als. „Hajoo“, saag isch, „vumm Vaschtønd her weeß isch dess nadierlisch a – awwa die Nervä!“ Debei kännd isch nädd mol sagä , vunn wämm isch die Ugeduld familiär habb. De Gleischmut iss bei uns schoint’s ugleischmeeßisch verdeilt worrä. Selbscht derä ihr Schwessda hodd – wie isch – kä Huddl, awwa viel Tämpramänt. Neilisch erschd hoddse zu mer gsacht: „Weesch, Kall, wie sellemols die Geduld verdeelt worrä iss, binn isch friah gøngä – dess hodd ma zu løng gedauert...“

So iss mirs a gongä, isch kønn erä do vunn gønzäm Herzä zuschdimmä. Isch saag eisch blooß so viel: Wønn vor mir änna øn de Kass schdeht, muss isch misch schunn zømmäreisä, dass isch nädd glei nooch vornää ruf: „Zweddi Kass biddä!“ Schdeht änni beim Begga länga wie drei Sekundä øn de Thek unn iwwalegt (nooch zäh Minuddä Waddäzeit!): „Ach, wass nämmisch dønn heid? Isch weeßda a nädd...“ – Do kännt isch dursch de gønzä Ladä kreischä: „Dønn geh hääm unn kumm widda, wønnda oigfallä iss, wass de willschd! Isch habb kä Zeit fä Trønfunzlä unn Träneveggl!“ Mach isch awwa nadierlisch nädd. Kall, sag isch ma, hald die Gosch, schnauf dief dursch... Do bin isch awwa meischdäns schunn draußä aus de Beggarei. S’missd jo noch ä halwes Brot oi-gfrorä soi...

Kontakt: kall@mannheimer-morgen.de