De Kall mähnt: So än Essl øn Woihnachdä

Kännschd du ä bissl leisa schnarschä, dess Kind iss schunn zweemol uffgewacht“, bischbert die Maria dem Essl ins Ohr. Der iss nädd gut druff: „Isch glaab als, s’geht los, kømma näddämol ä Värdlschdund dusslä? Bei dämm Zierguss in dämm Schtall dohinn hosch jo kä Aag zugebrocht. Bauräkepp unn Hirdä sinn rumgerännt, hawwä uff dess Kind geglotzt als werä se do dehääm. Gsungä iss worrä, als widda „Hosiønna“ vunn so komischä Hinkl in weißä Nachthemma. Dønn sinn noch drei uffgebutzdä Bonzä midd Riesäviehscha noigschneit, die mass s’letschdä bissl Fudda weggfressä hawwä. Die øgeblischä Käänisch vunn wass weeß isch hawwä unns dønn zum Dønk noch die Buud midd Schdinkzeisch vollgequalmt. Mir løngts, loss misch schloofä!“ Die Maria schmunzlt – unn lossdän in Ruh.

Kaum iss de Essl widda oigschloofä, do schtubbst’än wass. „Vumm Himml hoch, do kumm isch heer!“ Do kummda in Raasch: „Geht’s noch? Dess iss ma egal, wo du heerkummsch! Wass hawwisch’än ewä gsacht? “ „Kreisch nädd rumm unn weck dess Kind nädd uff!“ „Isch heer als bloß Kind! Vunn uns Viescha rädd kenna!“ Der Ängl awwa, lossd nädd logga: „Isch hab ä Noochricht fer disch. Du bischd auserwehlt, de Sepp, die Maria unns Jesuskindl in de neggschdä Daag nooch Egypdä zu bringä – unn a dess bissl Gepäck zu traagä.“ De Essl macht ä Aag uff: „Unn dess soll ä Auszeischnung soi? Isch lach misch kabudd – unn die Lascht-Tier-Gewärkschaft aa! Dongä – awwa nää, dongä! Mach du dess, du hoschd doch Fliggl!“ De Hieweis vumm himmlischä Pärsonaal, dass „auserwehlt ewä nu mol auserwehlt iss“, hodd nix gebrocht.

Wie de Essl gemärkt hodd, dassa aus derä Numma nimmi rauskummt, hoddas simulierä øgføngä: „IIIsch AAAAma Käll, mir gehts gaaa nädd gut, isch habb glaawisch die Kränk.“ De Sepp unn die Maria amisierä sisch köstlisch unn zwingann sisch zu, de Ängl sacht: „Du duusch ma so leed. Du konnsch dess dønn jo wirklisch nädd machä. Mir hawwä awwa ä Lesung gfunnä: Doin Kusängg vun zwee Schtell newädrø deeds machä. Der iss kräfdisch unn hodd gsacht, s’wer’äm ä Ehr.“ Do machda än Satz, de Essl: „Wass? Der aldä Kleppa, die greeschd Schønd vunn de gønz Bagaasch? S’leebdaag nädd!“ Oba dønn unna dännä Umschtänd doch bereit wer, dess Kind zu reddä? „Vunn Räddung wa jo bisher nädd die Redd, selbschtvaschtändlisch, schließlisch bin Isch jo ausgebildeda Räddungsessl!“ Do schmunzläsä widda, de Ängl unn dess hochheilischä Paar. „Ehrlisch gsacht, heert sich „auserwählt“ a ga nädd so schlecht ø. Øn dämm Bu middäm loggischä Hoor, muss doch wass drø soi!“ Do kummt ausde Kripp ä quietschvagniegdäs Kinnalachä. Wass lärnnä ma do drauß‘? Sei känn Essl – bsunners nädd an Woihnachdä!

Frohäs Feschd winscht eisch Heidi Herborn, die sisch dess Gschischdl ausgedenkt hodd – unn der, ders fräsch durch die Kurpelza Schprooch-Mihl gedreht hodd