De Kall mähnt: Sei so gut!

Mannheim. S gibt im Kurpelzischä wie wol iwwaall Wärda unn Formulierungä, die kønnschdä so odda so vaschdehä, je nooch Tønfall odda Satzschdellung. Øn dämm Satz „Sei so gut unn bring ma ausm Kella zwee Flaschä Wassa midd nuff“ iss iwwahaupt nix auszusetzä, zumal, wønn dä sowieso grad uffm Weg nooch unnä bischd.

Dess „Sei so gut“ iss nix ønnares wie ä Biddä um ä selbschtvaschtändlischi Gfellischkeit, derä ma normalaweis gärn noochkummt. Wønn awwa so än flehendä Tøn drunna liegt, vielleischd noch ä „doch“ odda ä zusetzlisches „biddä“ noigflochdä wärd – unn däzu noch ä Paus hinnädrø kummt, kriggd die Sach schunn änn ønnarä Dreh ... „Sei doch so gut – unn ruf doch doi Dondä Härdda møl ø! Die deed sisch doch so freä.“ Dess appelliert dønn øn doi Gewissä – unn soll da ä schleschdes machä.

„Sei so gut“, dess øn unn färsisch jo nädd ä änzisches Dialektwørd in sisch hodd, iss awwa viel weida gfasst. Erfunnä hodd dess glaawisch moi Mudda – odda zumindescht zur Pärfäktion gebrocht. Dess schdeht dønn wedda vornä noch hinnä, sunnern gønz fer sisch allä.

Bätønt, ball gezischt wärd des „SEI“, unn heeßä duud dess vielalei: Bassda, Endä der Diskussiøn, Kumma nädd midd sowass, Im Lebdaag nädd, Iwwa sowass will isch nädd rädda, Dess glaab isch nädd, Do musch grad noch midd øgewwä, Rädd kä dumm Zeisch, Ich glaab als s’geht los, Helschd du misch fä dabbisch, So weit deed’s noch kummä, Vunnwegä – unn zu gudaletzscht a noch Pfui Deifl unn a äfach: Nää! Wass willsch dø druff dønn noch sagä? Folgt moim Røt: Am beschdä ganix!