De Kall mähnt: Mir hawwä ä Weltschprooch

S’iss schunn Johrä heer, awwa wie’s haldämol so iss, mønschmol kummä da Sachä in de Sinn, äfach so. Dess heeßd, de Ausleesa fä die Ainnärung falld ma schunn noch oi. Vunn Indiä war neilischämol die Rädd – unn beim Häämraddlä, iss ma dønn folgändäs Gschischdl oigfallä: In de Elekdrisch, also de Schdroßäbøhn, warisch gsessä, uff so äm Änzelplatz øn de Dier, unn habb so aus Løngweil um misch rumm geguggt. Schreeg gegäiwwa hodd ä sehr gäpflegdäs Ehäpaar khockt, so um die 60 unn offensichtlisch aus Indiä odda Pakisdøøn, irgändwass siidasiaddischäs jädenfalls, so genau kenn isch misch do nädd aus. Die Leit warä gønz doll øgezogä, die Fraa mit so äm Sari, dollä Schdoffä in leischtändä Farwä, midd Gold bäschdigt unn alläs. De Mønn hodd änn Turbøn uffkhappd unn so ä løngäs Schdehkragähämm, dess wo iwwa die Knie geht, gedragä. Die warä äfach schää øzuguggä, die Zwee, hawwä sympathisch gewirkt unn in alla Ruh s’Fänschda nausgeguckt. Isch habb misch graad so gfrogt, ob dess Turisdä sinn odda Gschefdsleit odda so. Uff ä mol beigt sich der Mønn niwwa zu soinarä Fraa unn sagt im breedschdä Mønnemarisch: „Die Neggschd missä ma dønn naus.“ Unn sie gibt a glei Øntwort: „Hajoo, isch weeßäs.“

Isch muss schoints Agä so groß wie Subbädella khappt hawwä. Der Mønn muss moi vaduzzdäs Gsischd gsehä hawwä, grinst misch beim Ausschdeigä ø unn sagt: „Mir sinn hald a schunn ewisch do, Deitsch hawwä mir in Mønnem gelärnd.“ Do hawwä ma uns beidä gfreet – unn uns än schänä Daag unn alles Gudä gewinscht. Isch wa dänooch rischdisch schtolz: „Doo, gugg øø“, hawwisch gädänkt, „Mønnämarisch iss hald nooch wie vor ä eschdi Weltschprooch!“

Kontakt: kall@mamo.de